Do jego produkcji użyliśmy wyłącznie składników, które naturalnie występują na terenie naszego kraju. Znalazły się w nim jałowiec, pędy sosny, kwiat czarnego bzu, piołun, łopian, kora wierzby, arcydzięgiel, rumianek, nostrzyk żółty, chmiel i kwiat tarniny. Do ekstrakcji smaków i aromatów używamy zaawansowanej metody próżniowej.
Nagrody:
# Złoty Medal – Warsaw Spirits Competition 2021
# 1. miejsce wśród polskich ginów rzemieślniczych portalu Evergin.pl i Magazynu Ferment 2021
# Złoto design/opakowania – Klub Twórców Reklamy (KTR) 2021
# Wyróżnienie Projekt Roku 20/21 – Stowarzyszenie Twórców Grafiki Użytkowej (STGU) 2021
Juniperus communis. Jałowiec. (Coniferae – Szyszkowe). Pospolity krzew na gruntach suchych, jałowych, piaszczystych. Kotki żeńskie w jałowcu dojrzewając stają się mięsiste, zrastają się razem tworząc rodzaj jagody słodkiej, żywicznej, trzyziarnowej. Właśnie owoce jałowca fructus Juniperi służą do lekarskiego użytku, głównie w weterynarji. Kwitnie w maju, jagoda zaś w jednym roku wyrasta i pozostaje zieloną, w drugim dopiero dojrzewa, stając się czarną, nalotem niebieskim okrytą. Zbiera się po dojrzeniu, rozściełając płótna pod krzaki i otłukując owoce kijem. Wysuszyć je należy dokładnie, zanim pójdą w worki. Zapotrzebowanie bardzo duże; jałowiec można zbierać wielkimi partjami. Zbyt łatwy na wywóz zagranicę.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Matricaria Chamomilla. Rumianek. (Compositae – Złożone). Roczny, kwitnie w miarę tego, kiedy wyrośnie, w czerwcu i aż do sierpnia. Dziko rośnie w ogrodach, na polach zasiewanych i odłogach. Roślina o bardzo wązkich, niemal igiełkowatych listeczkach, stanowiących liście pierzasto-dzielne. Kwitnie ustawicznie, coraz nowe dając kwiatogłówki. Posiada przyjemny zapach, właściwy różni się od innych podobnych do niego rumianków, że dno kwiatowe (receptaculum) posiada zupełnie stożkowate i wewnątrz puste, gdy, inne rumianki mają je wypełnione. Gdzie rośnie dziko, zwykle spotyka się gromadnie i pozwaia na zebranie sporej ilości kwiatów. Kwiaty zrywać należy tegoż samego dnia, kiedy się rozwinęły; zbyt szare kruszą się przy suszeniu i rozpadają na miał. Zrywać należy same tylko kwiatogłówki, bez szypułek kwiatowych. Zerwane podsusza się na słońcu i dosusza następnie na górach i poddaszach. Dobrze zebrany i ususzony rumianek powinien być w kwiatkach i mieć zabarwienie żółtawo-zielonawe. Pakuje się do worków, gdy nieco nadwilgnie z nocy albo podczas dnia pochmurnego i ubija przy pakowaniu dokładnie. Po ususzeniu zostaje mniej więcej 20 proc. Zbierać można jaknajwiększe ilości, zawsze łatwo znajdując na niego kupca. Po kilka kwiatków należy zostawiać na kwiatku, aby rumianek się rozsiał.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Artemisia Absynthium. Piołun. (Compositae – Złożone). Trwały. Kwitnie przez lipiec, sierpień i wrzesień. Wszystkim znana roślina, porastająca gruzy, pustkowia, zwaliska, zaniedbane zakątki, a szczególniej tam, gdzie ziemia zawiera potaż, jako najważniejszy pokarm tej rośliny. Na pogorzeliskach dorasta niekiedy 80 centim. wysokości. Liście troisto-pierzasto-sieczne, powcinane, jak i cała roślina szare i kutnerowate, przyte, silnego, gorzko-aromatycznego zapachu.Kwiato-główki zielonawo-żółte. W aptekach używa się ziele Herba Absynthii. Zbierać przed zakwitnieniem, zarzynając łodygi, w grubszej części, osmykując z liści, a cieńszą dołączając do całej masy. Skrajać należy drobno zaraz po zebraniu i wysuszyć dokładnie. Zostaje suchego ziela 20 – 30 proc. Zbyt na ilości większe jest pewny.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Angelice officinalis. Dzięgiel (Umbelliferae – Baldaszkowe). Trwała roślina aromatyczna, zapachem przypominająca likier benedyktyn, w którego skład wchodzi. Lubi miejscowości chłodne i wilgotne, dziko rośnie w północnych i górzystych okolicach Europy nad strumykami; u nas przytrafia się na Litwie, Woyniu, Podolu, Galicji, w ogrodach bywa hodowany do lekarskiego użytku. Wyrasta do metra, łodygę ma silną, zielonkawą, pustą, liście duże podwójnie pierzaste, jeszcze podzielone. Kwiaty w baldachach wypukłych, zielonawo-białe, drobne, jakby opylone mąką, korzeń i owoc najwięcej posiadają miłego aromatu. Do aptek zbiera się korzeń (radix Angelicae) w jesieni, przed nastaniem przymrozków, myje się go, kraje i suszy, poczem zostaje go 30 – 35 proc. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Podobny bardzo do poprzedniego trafia się znacznie pospoliciej dzięgiel leśny albo zwyczajny (Angelica silvestris). Może służyć do tego samego użytku, co i poprzedni. Jest również trwały, rośnie w zaroślach i nad brzegami wód, w gajach wilgotnych. Łodygę ma okrytą siwym nalotem, często czerwoną, liście potrójnie pierzaste, listki jajowate lub lancelowate, śpiczaste.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Sosna, podział rodzaju roślin szyszkowatych Pinus, wyróżniający się od gatunków pokrewnych liścmi iglastemi długiemi, u spodu opatrzonemi błonkowatemi pochowkami, i szyszkami o łuskach twardych, w wierzchołku zgrubiało rozszerzonych. (…) S. karłowata, krempulec czyli kosordrzewina (P. mughus, P. pumilio), na górach, nie wydaje prawie pnia, a gałęzie pędzi do ziemi; z młodych pędów otrzymuje się olejek, balsam karpacki, uchodzący na Węgrzech za cenne lekarstwo.
Źródło: Encyklopedia powszechna S. Olgerbranda”, Warszawa 1910
Melilotus officinalis. Nostrzyk (Leguminosae – Strączkowe). Roczny i dwuletni, rośnie na polach uprawnych i przy drogach, szczególniej na ziemi zawierającej nieco wapna (glina marglowata, margiel itd.). Wyrasta do metra. Liście ogonkowe złożone z trzech listków, mniej więcej podłużnych, o dwóch szczeciniastych przylistkach. Kwiaty drobne, żółte, z kątów liści w gronach zebrane; kwitnie przez lato. W ogóle roślina w naszej florze dosyć rzadka. Zbiera się, gdy kwitnie. Wówczas sprątnięta i pokrajana suszy się na słońcu, potem na górach. Zostaje po ususzeniu do 24 proc.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Łopian (Lappa, Arctium), rodzaj roślin z rodziny złożonych, różniący się od ostów brakiem cierni i liśćmi niepodzielnemi, sercowatemi; kwiatogłówki kuliste pokryte są kolcami giętkiemi, haczykowato zakrzywionemi, któremi łatwo przyczepiają się do odzieży; są to zioła dwuletnie, pospolite koło dróg i w miejscach nieuprawionych w Europie i Ameryce Płn. (…) Odwar korzenia, wewnątrz białego i mięsistego, używany bywa jako środek pobudzający poty i w chorobach skórnych. Młode pędy używają się w niektórych miejscach na pokarm, jak karczochy.
Źródło: Encyklopedia powszechna S. Olgerbranda”, Warszawa 1910
Prunus spinosa. Tarnina albo ciernie. (Rosaceae – Różowate). Krzew, kwitnie w maju, rośnie nad brzegami lasów, nad rowami, na polach. Znany wszystkim kolący krzew, nie wymagający opisu. Kwiaty miały dawniej zastowanie w medycynie, obecnie bardzo rzadko w leczeniu domowem. Gdzie jest dużo tarniny, tam zbierać ją można, mając zamówienie; na ryzyko nie warto. Kwiaty zbiera się zaraz po rozwinięciu się wraz z pączkami kwiatowemi.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Sambucus nigra. Bez czarny. (Caprifoliaceae – Przewiercieniowate). Krzew rosnący dziko w ogrodach zapuszczonych, około wsi, rzadko po lasach. Zbyt jest łatwy, aby potrzebował szczególnego opisu. Jagody bzowe, przerobione na powidła albo sok zgęszczony Roob Sambuci, mają zastosowanie w lecznictwie domowem; (jest to znakomity środek przy owrzodzeniu kiszek); kwiat bzowy flores sambuci zbierany jest do aptek i zużywają go w znacznych ilościach. Jagody przerabiają się na powidła po zupełnem dojrzeniu, tj. gdy są już czarne i słodkie. Trzeba je gotować, unikając przypalenia, przetrzeć przez durszlak i wyparować do gęstości powideł śliwkowych. W czerwcu i lipcu obrywa się baldachy bzu czarnego, suszy na słońcu albo na górach przewiewnych, ułożone warstwą pojedyńczą. Gdy zupełnie wyschną, wtedy okrusza się je, odsiewa przez rzadkie druciane rzeszoto i pakuje do worków. Dobrze ususzony kwiat bzowy powinien mieć barwę żółtawo-białą, – brunatny jest do użytku niezdatny. Po ususzeniu zostaje 20 proc. Zbierać można partje duże kwiatu bzowego, kupiec zawsze jest pewny.
Źródło: Jan Biegański, „Podręcznik dla zbierających zioła lekarskie”, Warszawa 1914
Wierzba (Salix), rodzaj rośliny z rodziny wierzbowatych, cechuje się kwiatami najczęściej rozdzielnopłciowymi, zebranemi w kotki; kwiaty męskie mają pręcików 2( rzadko 1 – 3 – 5), wolnych lub zrosłych, i 1–2 gruczołki przy ich podstawi; w żeńskich zawiązek pojedynczy, o szyjce przedłużonej lub bardzo krótkiej, o 2 znamionach całych lub rozdwojonych; torebka 2-ścienna z nasionami bezbiałkowemi, okrytemi puchem złocistym. Są to drzewa i krzewy w licznych, trudnych do rozróżnienia gatunkach; kora wszystkich jest gorzka, zawiera wiele garnika i salicynę.
Źródło: Encyklopedia powszechna S. Olgerbranda”, Warszawa 1910
Chmiel (Hummulus), rodzaj roślin z rodziny konopiowatych (oddzielonych od pokrzywowatych), cechujący się kwiatami oddzielno płciowymi, męzkie zebrane w gronka zwisłe, z okwiatem 5-działkowym i 5 pręcikami, żeńskie z okwiatem łuskowatym. Jedynie ważny jest rodzaj Ch. pospolity (H. lupulus). Odmiana żeńska uprawiana jest dla otrzymania szypułek chmielowych, do wyrobu piwa potrzebnych. Do uprawy najlepszy jest gatunek Ch. później dojrzewającego, który ma główki zielonawe. Dojrzałe szyszki mają zapach nieco odurzający i silnie aromatyczny, pochodzący od istoty gorzkiej lupuliny, która jako drobne ziareczka na szyszkach Ch. spostrzegać się daje. Na uprawę Ch. wybiera się miejsce otwarte i słoneczne, grunt miernie gliniasty, niezbyt wilgotny, który 1,5 do 2 stóp powinien być uregulowany, wymieszany i dobrze znawożony.
Źródło: Encyklopedia powszechna S. Olgerbranda”, Warszawa 1910
